zor günler geçiriyoruz millet olarak.. böyle giderse millet keçileri kaçıracak.. kendi adıma çevremi ve ailemi korumak adına dışarı hiç çıkmıyorum.. 

artık duvarlar konuşuyor sanıyorum.. bazen sessizlik çöküyor ama sanırsın zihninde biri var seninle konuşuyor ve sorduğu sorularla kendini, bugünü, geçmişi veya dünyayı düşündürüyor sana.. 

Dünya öyle bir yer ki, küçücük bir şey her şeyi yıkabilir.. corona gibi, ancak milyarlarca yıldır ayakta olan bir dünyadan bahsediyoruz.. demek ki kendini yenileme zamanı gelmiş, ve doğanın adalet çarkı dönmeye başladı.. şükretmek gerek ama beynim patlıyor, bunlar dışımda ki gelişmeler, 

Ya içimdekiler, işte onların cevabı yok.. belli belirsiz bir geleceğe yürüyoruz, kadere çok inanırım ama aciz insan aklı hükmedemediği bir şeyi kabullenmek istemez. eğer içinde bulunduğum şu an mutlu değilsem kadere inanmakla birlikte, nefret ettiğim geliyor aklıma ama isyan etmiyorum, çünkü eğer mutlu değilsem bunda kaderimin payı olmakla birlikte benimde yetersizliğim veya zamanın kıymetini bilememekten olduğunu düşünüyorum.. 

işte bu yüzden dünya kadar KEŞKE biriktirdim.. KEŞKE zamanın kıymetini daha küçük yaşlarda bilseydim..