sanırım bugünlerde biraz yorgun hissediyorum. hayır karantina'da daha çok düşünme ve bazı şeyleri daha çok irdeleme fırsatı buldum. bir çoğumuz gibi.. hayatın mücadelesinin bir anda boşluğa düşmesi çok garip değil mi sözlük? kimyamız nasıl da alışıkmış koşturmacalara ve sürekli bir savaş vermeye. oysa şimdiki de hayatlarımızı birebir etkileyen bir savaş. ölüm oranının az olması da bir nokta tabi ama artık konuya giriş cümlesini sonlandırıyor ve detaylandırıyorum.

yorgunluk birazcık ta bizi biz yapan şey. ne kadar çok mücadele ettiğinin de bir önemi yokmuş, aynı şeyleri yaşamak bize bir sınav ama bir ödülmüş te. kaybettiğimiz ve kaybedeceğimiz ne çok şey varmış. malum ülke ekonomisinin, işsiz olma durumlarının ve insanların yaşadığı sosyal, kültürel, eğitim, sağlık adaletsizliklerini de düşününce itiraf etmek istedim; yorgunum biraz. ama çok ta umutluyum. 

umut, hiç eksik olmasın. zira kaybedip te kazanılamayacak boyuta gelebilecek en önemli varlıklarımızdan belki de.